خاطره : فضایی که در آن چیزی برای بار دوم اتفاق می افتد

اوایل فکر می کردم نگه داشتن چیزها تسلی بخش است , که آنها مرا یاد او می اندازند و باعث می شوند در زندگی ام به او فکر کنم . ولی ظاهرا اشیا چیزی فراتر از اشیا نیستند , حالا بهشان عادت کرده ام دیگر دارم به آنها مثل وسایل خودم نگاه می کنم . پیراهن آغشته به عطرش را تنم می کنم ولی همه اینها چیزی بیش از یک توهم نزدیکی نیست . من پیشاپیش این چیزها را از آن خود کرده ام , او از آنها ناپدید شده و دوباره نامرئی شده است . دیر یا زود آنها خراب می شوند و باید دور ریخته شوند , شک دارم که حتی این هم مهم باشد . این واداشتن است به یک حالت هوشیاری درونی دائمی .این جا هیچ چیزی برای خوشامدگویی به ما وجود ندارد ,  هیچ نویدی از یک تعطیلات تخدیری برای فرو رفتن در فراموشی وجود ندارد ,  این چهار دیواری ها این یادگاری های به ظاهر مسکن فقط نشانه های تشویش را در خود نگه می دارند و برای یافتن هر میزان از آرامش باید بیشتر و بیشتر درون خود را بکاویم . اما هر چه بیشتر می کاود چیز کمتری برای ادامه کاوش می یابد . این به نظرش حقیقت مسلمی ست 

دیر یا زود به ناچار ته خواهیم کشید .